مجید می‌دید دستانم می‌لرزد و نمی‌توانم قرآن را روی سرم نگه دارم که با دست چپش قرآن را روی سر خودش گرفته بود و با دست راستش که خیلی هم خم نمی‌شد، قرآن را روی سر من نگه داشته و با چه شور و حالی نجوا می‌کرد: «بِکَ یا اَلله...» تا امشب پرودگارمان برایمان چه تقدیری رقم بزند، تا سحر به درگاهش ناله زدیم و چشم به امضای زیبای امام زمان (علیه‌السلام)، یک نفس صدایش می‌زدیم که به پیروی از همه فقهای شیعه و بخشی از علمای اهل سنت، به حضورش معتقد شده و به امامتش معترف بودم و او هم برایمان سنگ تمام گذاشت که بی‌هیچ روضه و مجلس و منبری، چشم‌هایمان تا سحر بارید و دست در حلقه وصالش، چه شب قدری شد آن شب قدر!!!
داستان های ممنوعه (جبهه مقاومت)
ما با قلم مقاومت راوی انتقام سختیم
بایگانی
- مرداد ۱۴۰۳ (۵)
- اسفند ۱۴۰۲ (۲)
- بهمن ۱۴۰۲ (۷)
- دی ۱۴۰۲ (۱۰)
- آبان ۱۴۰۲ (۱)
- فروردين ۱۳۹۹ (۷۵)
- اسفند ۱۳۹۸ (۲۹)
- بهمن ۱۳۹۸ (۸)
- تیر ۱۳۹۶ (۳)
- خرداد ۱۳۹۶ (۱۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۱)
- فروردين ۱۳۹۶ (۱۳)
- اسفند ۱۳۹۵ (۲۸)
- بهمن ۱۳۹۵ (۳۶)
- دی ۱۳۹۵ (۲۰)
- آذر ۱۳۹۵ (۱۰)
- مهر ۱۳۹۵ (۱)
- خرداد ۱۳۹۵ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۸)
- فروردين ۱۳۹۵ (۵)
- بهمن ۱۳۹۴ (۷)
- دی ۱۳۹۴ (۱۵)
- آذر ۱۳۹۴ (۶)
- آبان ۱۳۹۴ (۳)
آخرین مطالب
-
۰۳/۰۵/۰۱آغاز انتشار رمان سپر سرخ
پیوندهای روزانه
(چند خطی از رمان «جان شیعه، اهل سنت»)
مجید کنار سجاده‌ام نشست و شاید می‌خواست پای دلم را در ساحل دریای امشب به آب بزند که با آهنگ دل‌نشین صدایش آغاز کرد: «الهه جان! ما اعتقاد داریم تو این شب سرنوشت همه معلوم میشه! نه فقط سرنوشت انسان‌ها، بلکه مقدرات همه موجودات عالم امشب مشخص میشه!»
سپس به عشق امام زمان (علیه‌السلام) صورتش میان لبخندی آسمانی درخشید و زمزمه کرد: «ما اعتقاد داریم امشب نامه سرنوشت هرکسی به امضای امام زمان (علیه‌السلام) می‌رسه. به قول یه آقایی که می‌گفت امشب امام زمان (علیه‌السلام) با خدا کلی چونه می‌زنه تا خدا بدی‌های ما رو ندید بگیره و به خاطر گل روی امام زمان (علیه‌السلام) هم که شده، ما رو ببخشه! که اگه امشب کسی بخشیده بشه، خدا بهترین مقدرات رو براش می‌نویسه و امام زمان (علیه‌السلام) هم براش امضا میکنه! الهه جان! امشب بیشتر از هر شب دیگه‌ای، می‌تونی حضور امام زمان (علیه‌السلام) رو حس کنی!»
و حالا باید باور می‌کردم آنچه مرا در مجلس احیاء مست می‌کند، نه از پیمانه پُر شور و حال آسید احمد که از عطر نفسهای امام زمان (علیه‌السلام) است که امشب هم در کنج خلوت این خانه، دلم را هوایی خودش کرده و عطش قلبم را از باران بی‌دریغ حضورش سیراب می‌کرد که بی‌آنکه کسی برایم روضه بخواند، در میان دریای اشک، عاشقانه صدایش می‌زدم که باور کرده بودم او هم‌اکنون در این عالم حضور دارد و در پسِ پرده غیبت، نغمه ناله‌های مرا می‌شنود و در نهایت لطف، پاسخم را میدهد که اگر عنایت او نبود، دل من این‌چنین عاشقانه برایش نمی‌تپید!
سلام
انقدرحرفهای توی داستان شیرینه که عمق وجودم به لرزه میافته
خدا رو قسم میدم به قطره قطره اشکی که پای داستانتون ریختم خدا بر توفیقاتتون بیافزاید و همون امامی که کمکتون کرد تا دست به نوشتن چنین داستانی بزنید، یاریتون کنه
دستتون رو می بوسم، نه به پاداش زحمتتون بلکه برای محبتتون به این خاندان و عطر نفسهای عاشق تون که جان تازه به کالبد بی روحم داده
یه دنیا سپاس بخاطر سرانگشتان مهرجویِ شما، من خودم یکی ازکسانی هستم که مشتاقانه این رمان رو که حدیث عشق شیعه هستش تو گروه پخش میکنم و شاهدم که دوستان با چه اشتیاقی ملتمسانه ادامه ماجرا رو طلب میکنن
تنها کاری که میتونم بکنم یه تشکرو دعای خیریه که بدرقه راهتون کنم
تواین شب عزیز شب شهادت مولای متقیان براتون یه دنیا آروزی خوب دارم
اجرتون پیش خدا و ائمه محفوظه، عاقبتتون بخیر، توفیقتون روزافزون، نفستون حق، همنشین فاطمه زهرا (علیهاالسلام) به برکت صلوات برمحمد وال محمد (صلی الله علیهم اجمعین)
.
(چند خطی از رمان «جان شیعه، اهل سنت»)
سرم را به دیوار سیمانی حیاط مسجد تکیه داده و مثل اینکه سر به دیوار غم نهاده باشم، با تمام وجودم دل به عشق‌بازی‌های آسید احمد روی منبر سپرده بودم تا دلم را با خودش ببرد و طولی نکشید که قفل قلبم را به حیلتی عارفانه در هم شکست: «آی مردم! فکر نکنید حضرت علی (علیه‌السلام) فقط پدر یتیم‌های کوفه بود، نه! آقا پدر همه اس، پدر من و تو هم هست! اینو من نمی‌گم، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) شهادت داده که علی (علیه‌السلام) پدر همه اس! اونجا که رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) فرمودن: «من و علی (علیه‌السلام) پدران این امت هستیم!» پس پیامبر و حضرت علی (صلی‌الله‌علیهماوآلهما) پدر من و تو هم هستن!»
لحظاتی سکوت کرد و بعد با نغمه شورانگیزی ناله زد: «پس چرا ساکتی؟ با پدرت کاری نداری؟ بیا امشب این‌جوری صداش کن! بگو بابا گرفتارم! بگو بابا دستم رو بگیر! بگو بابا امشب تو پیش خدا شفاعت کن تا منو ببخشه!»
و چرا باید او برای ما طلب آمرزش می‌کرد؟ مگر استغفار خودمان کفایت نمی‌کرد و خدا چه زیبا پاسخ سؤالم را بر زبان آسید احمد جاری کرد: «مگه نه اینکه خداوند در قرآن می فرماید که برادران یوسف از حضرت یعقوب تقاضا کردن که براشون طلب مغفرت کنه؟ تو هم امشب از حضرت علی (علیه‌السلام) که نفس و جان پیغمبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) هست، بخواه که برات طلب آمرزش کنه! بگو یا علی! من خیلی گناه کردم، من وضعم خیلی خرابه! روم نمیشه با خدا حرف بزنم! تو برو ضمانت منو پیش خدا بکن!»
همهمه جمعیت به گریه بلند شده و من با دلی که به تب و تاب افتاده بود، جاده صحبت آسید احمد را دنبال می‌کردم تا ببینم به کجا می‌رسد و او همچنان در این نیمه‌شب، با چراغ می‌گشت: «اگه آقا پیش خدا برات ضمانت کنه، کار تمومه! بذار برات یه چیزی تعریف کنم که ببینی امشب با چه آقایی طرف هستی! ابن ابی الحدید دانشمند بزرگ اهل سنت نقل میکنه که یه روز حضرت علی (علیه‌السلام) از پیغمبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) می‌خواد که براش طلب مغفرت کنه. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) بلند میشن، دو رکعت نماز می‌خونن، بعد دست مبارکشون رو به سمت آسمون بلند میکنن، این‌جوری دعا میکنن: «خدایا! به حق اون مقامی که علی (علیه‌السلام) در پیشگاه تو داره، علی (علیه‌السلام) رو ببخش!»
حضرت علی (علیه‌السلام) می‌پرسه: «یا رسول الله! این چه دعایی بود؟» پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) جواب میدن: «مگه گرامی‌تر از علی (علیه‌السلام) کسی هست که به درگاه خدا واسطه کنم؟»
یعنی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) خدا رو به حق علی (علیه‌السلام) قسم داد تا علی (علیه‌السلام) رو ببخشه! یعنی این قسم رَدخور نداره! یعنی وقتی خدا رو به حق علی (علیه‌السلام) قسم بدی، دیگه خدا ناامیدت نمی‌کنه! اینو من نمی‌گم، دانشمند مشهور اهل سنت از قول پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) نقل میکنه! یعنی پیغمبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) ضمانت کرده این قسم رَدخور نداره! یعنی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) می‌خواسته به من و تو یاد بده که به اسم مبارک علی (علیه‌السلام) بریم در خونه خدا تا دست‌خالی برنگردیم! دیگه گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحب‌خانه چیست؟».....
مانده بودم که من سال گذشته اینهمه خدا را به حق امام علی (علیه‌السلام) قسم دادم، پس چرا حاجتم روا نشد و دیگر امشب جای این بهانه‌گیری‌ها نبود که دلم شکسته و چشمانم بی‌دریغ می‌بارید و به عقلم فرصت نمی‌داد تا به کینه شب قدر سال گذشته، از قلبم انتقام بگیرد که با تمام وجود به میدان عشقبازی وارد شده و خدا را نه به نیت حاجتی از حوائج دنیا که تنها به قصد آمرزش گناهانم به حق امام علی (علیه‌السلام) قسم می‌دادم و با صدای بلند گریه می‌کردم و این طوفان اشک و ناله با من چه می‌کرد که انگار نقش همه آلودگی‌ها را از صفحه جانم می‌شست و می‌بُرد.
زهرا :
سلام
امروزبه بهترین جای رمانت رسیدم، درکنارمادرپیر و بیمارم، با چشمانی که لحظه ای آرام نمی گرفت!
چه قشنگ بود که دیشب احیاء بود و من از ته دلم حضرت علی (علیه السلام) رو برایت صدا کردم و امروزبه جایی رسیدم که الهه داستان احیاء گرفته بود!!!
مادر پیرم مدام می خواست تا برایش بخوانم و مدام شکر خدا می کرد و می گفت: «بخون! بازم بخون!» حالا دلمون آروم شده و عشق الهه به اهل بیت علیهم السلام، جان دوباره ای بهمون داده!
پیام مادر پیرم اینه که: «آفرین به نویسندش! آفرین! خوش به سعادتش! هر کسی میتونه قلم بدست بگیره و بنویسه، ولی تا چی بنویسه!»
و انقدر مادرم در دلش خوشحالی کرد که دلم نیامد حال خوشمونو باهات قسمت نکنم ای عزیز اهل قلم!
خوب دلمونو پیوند زدی با عشق اهل بیت علیهم السلام!
نمی دونم با چه کلمه ای تشکر و قدردانی کنم که همین که دل پیرزنی دربستر بیماری، دعا گویت شده بهترین هدیه ای بود که تقدیمت کردم!!!
لازم بذکر است مادرم خوابیده نمازهاش رو میخونه و نمازشبهاشو درصورت امکان ترک نکرده و تمام اعمالش با طهارت کامل انجام میشه و دائم الذکر هستن.
چند خطی از رمان «جان شیعه، اهل سنت»
نمی‌دانستم در جوابش چه بگویم و چگونه بگویم که می‌خواهم با تو بیایم و چون تو دعا بخوانم و مثل تو حاجت بگیرم.
در تاریکی شب به چراغ چشمان زیبایش پناه بردم و با لحنی معصومانه پرسیدم: «میشه منم باهات بیام؟» نگاه متعجبش به چشمان منتظر و مشتاقم خیره ماند تا ادامه دهم: «منم می خوام بیام برای مامان دعا کنم!»
از احساسی که در دلم می‌جوشید، چشمانم به وجد آمد، اشک شوق روی مژگانم نشست و با صدایی که از اشتیاق به لرزه افتاده بود، زمزمه کردم: «مجید! می‌خوام امشب شفای مامانم رو از حضرت علی (علیه‌السلام) بگیرم!»
در چشمانش دریای حیرت به تلاطم افتاده بود و بی‌آنکه کلامی بگوید، محو حال شیدایی‌ام شده و من با صدایی که میان گریه دست و پا می‌زد، همچنان ناله می‌زدم: «مگه نگفتی از تهِ دل صداشون کنم؟ مگه نگفتی دست رد به سینه کسی نمی‌زنن؟ مگه نگفتی اونقدر پیش خدا آبرو دارن که خدا به احترام اونا هم که شده دعامون رو مستجاب می کنه؟»
و چون چشمانش رنگ تصدیق کلامم را گرفت، میان اشک‌های صادقانه‌ام اعتراف کردم: «خُب منم می‌خوام امشب بیام از تهِ دلم صداشون کنم!» ناباورانه به رویم خندید و با لحنی لبریز ایمان جواب داد: «مطمئنم حضرت علی (علیه‌السلام) امشب بهت جواب میده! الهه! مطمئنم امشب خدا شفای مامانو میده!»
و با امیدی که در قلب‌هایمان جوانه زده بود، دوشادوش هم به راه افتادیم.
قرآن را روی سرم قرار داده، با چشمانی که غرق دریای اشک شده و صدایی که دیگر توان گذر از لایه سنگین بغض را نداشت، خدا را به حق خودش سوگند می‌دادم: « بِکَ یا الله...» سوگندی که احساس می‌کردم بازگشتی ندارد و بی‌هیچ حجابی دلم را به آستان پروردگارم متصل کرده است. سوگندی که به قلب شکسته ام اطمینان می داد تا رسیدن به آرزویم فاصله زیادی ندارم و هم اکنون پیک اجابت از جانب خدایم می‌رسد
به صورتش نگاهی کردم که شیرینی لبخندش کم از شیرینی رطب‌های تعارفی‌اش نداشت و با گفتن «ممنونم!» یک رطب برداشتم که با لحن گرم و مهربانش سرِ صحبت را باز کرد: «الهه جان! می‌دونی امشب چه شبیه؟»
خرما را در دهانم گذاشتم و ابروانم را به علامت ندانستن بالا انداختم که خودش با نگاهی که از شادی می‌درخشید، پاسخ داد: «امشب شب تولد امام حسن (علیه‌السلام)!»
و در برابر نگاه بی‌روحم با محبتی که در دریای دلش به امام حسن (علیه‌السلام) موج می‌زد، ادامه داد: «امام حسن (علیه‌السلام) به کریم اهل بیت (علیهم‌السلام) معروفه! یعنی... یعنی ما اعتقاد داریم وقتی یه چیزی از امام حسن (علیه‌السلام) بخوای، دست رد به سینه‌ات نمی‌زنه!»
سپس به چشمانم دقیق شد و برای نخستین بار در برابر نگاه یک دختر سُنی، بی‌پروا پرده از عشقش کنار زد و با صدایی که از احساسی آسمانی به رعشه افتاده بود، به میان نطق منطقی‌ام آمد: «الهه! فقط احترام کافی نیس! باید از ته دلت صداش بزنی! باید یقین داشته باشی که اون تو رو می‌بینه و صداتو می‌شنوه! باید یقین داشته باشی که اگه بخواد میتونه برای اجابت دعات پیش خدا وساطت کنه!»
برای لحظاتی محو چشمانی شدم که انگار دیگر مقابل من و برای من نبود که در عالمی دیگر پلک گشوده و به نظاره نقطه‌ای ناپیدا نشسته بود تا اینکه از ارتفاع احساسش نزد من فرود آمد و با لبخندی که مثل ستاره روی آسمان صورتش می‌درخشید، ادامه داد: «الهه جان! برای یه بارم که شده تجربه کن! امتحانش که ضرری نداره! من مطمئنم امام حسن (علیه‌السلام) نمی‌ذاره دست‌خالی از در خونه‌اش برگردی!»
در جواب جولان جسورانه اعتقاداتش مانده بودم که چه بگویم! من بارها بی‌بهانه و با بهانه و حتی با برنامه‌ریزی قبلی، مقدمه تمایل او به مذهب اهل تسنن را پیش پایش چیده بودم و او بدون هیچ توجهی از کنار همه آن‌ها گذشته بود و حالا به‌سادگی یک توسل عاشقانه، مرا به عمق اعتقادات شیعه دعوت می‌کرد و از من می‌خواست شخصی را که هزاران سال پیش از دنیا رفته، پیش چشمانم حاضر دیده و برای استجابت دعایم او را نزد پروردگار عالم واسطه قرار دهم! در برابر سکوت ناباورانه‌ام، لبخندی زد و خواست به قلبم اطمینان دهد که عاشقانه ضمانت داد....
حالا که با جوانمردی مدافعان امنیت و آسایش مردم، حادثه تروریستی حرم مطهر و مجلس شورای اسلامی، با 12 شهید و 39 زخمی به دلشکستگی و صدالبته همدلی بیش از پیش مردم ایران و عزم قوی تر برای مبارزه با تروریست ختم شد، مرهمی شفابخش تر از سخنان امام مهربان مان نیافتم که فرمودند:
این رجل فاجری که خون عزیز ما را به زمین ریخت، تأیید کرد دین خدا را.
یعنی خدا دین خودش را به او تأیید کرد.
با ریختن خون عزیز ما، تأیید شد انقلاب ما.
این انقلاب باید زنده بماند، این نهضت باید زنده بماند، و زنده ماندنش به این خونریزیهاست.
بریزید خونها را؛ زندگی ما دوام پیدا می‌کند.
بکُشید ما را؛ ملت ما بیدارتر می‌شود.
ما از مرگ نمی‌ترسیم؛ و شما هم از مرگ ما صرفه ندارید.
دلیل عجز شماست که در سیاهی شب، متفکران ما را می‌کشید.
برای اینکه منطق ندارید. اگر منطق داشتید که صحبت می‌کردید؛ مباحثه می‌کردید.
لکن منطق ندارید، منطق شما ترور است! منطق اسلام ترور را باطل می‌داند. اسلام منطق دارد؛
لکن با ترور شخصیتهای بزرگ ما، شخصهای بزرگ ما، اسلام ما تأیید می‌شود.
📕 صحیفه امام خمینی » جلد ۷ » صفحه ۱۸۳