یکی از شیرین ترین داستان های زندگی امام هادی (علیه السلام)

وقتی محبت عالم گیر امام، شامل حال دشمن می شود!

 بسیاری از بزرگان همانند مرحوم کلینی، راوندی، طبرسی، ابن‏ شهرآشوب و... رضوان الله علیهم آورده‏اند:

روزی متوکل عباسی سخت مریض شد و پزشکان از درمان وی عاجز شدند و او در بستر مرگ قرار گرفت.

مادرش نذر کرد که چنانچه متوکل شفا یابد، هدیه‏ی قابل توجهی برای حضرت ابوالحسن، امام هادی علیه‏السلام ارسال دارد.

در همین اثناء فتح بن خاقان نزد متوکل آمد و اظهار داشت: اکنون که تمام اطباء از درمان عاجز مانده‏اند، آیا اجازه می‏دهی که با ابوالحسن هادی علیه‏السلام نسبت به مداوا و درمان مرض و ناراحتی شما، مشورتی کنیم؟

 متوکل پیشنهاد فتح بن خاقان را پذیرفت.

پس از آن، شخصی را خدمت حضرت فرستادند، تا موضوع را با وی مطرح نموده و دستور العلمی را جهت درمان متوکل،از آن حضرت دریافت دارد.

هنگامی که مأمور نزد امام علیه‏السلام آمد و موضوع را بیان کرد، حضرت فرمود: مقداری سرگین گوسفند تهیه و آن را با آب گلاب بجوشانند و سپس تفاله‏ی آن را روی زخم چرکین بگذارند، ان شاء الله سودمند خواهد بود.

همین که پزشکان معالج، چنین دستورالعملی را شنیدند، مسخره و استهزاء کردند.

فتح بن خاقان گفت: آیا ضرر هم دارد؟ گفتند: خیر، بلکه احتمال بهبودی هم در آن هست.

پس دستورالعمل حضرت را اجراء کردند و چون مقداری از آن را روی زخم قرار دادند، پس از گذشت لحظاتی کوتاه، سرباز کرد و مقدار زیادی خون و چرک از آن خارج شد و متوکل آرام گرفت و با استفاده از طبابت امام هادی علیه‏السلام، سالم گشت.

وقتی که خبر سلامتی متوکل به مادرش رسید، بسیار خوشحال شد و مبلغ ده هزار دینار به همراه یک انگشتر نفیس برای آن حضرت ارسال داشت.

پس از گذشت چند روز، شخصی به نام محمد بطحائی که نسبت به امام هادی علیه‏السلام بسیار حسادت می‏ورزید، نزد متوکل رفت و نسبت به حضرت بدگوئی و سخن چینی کرد و نیز نسبت‏هائی را به آن حضرت داد، به طوری که متوکل تحت تأثیر قرار گرفت و معتقد شد بر این که امام هادی علیه‏السلام برای یک شورش و کودتا مشغول جمع اسلحه و امکانات است.

 به همین جهت، متوکل به سعید حاجب دستور داد تا شبانه به منزل حضرت هجوم آورند و هر آنچه در منزل او یافتند، جمع آوری کرده و نزد متوکل بیاورند.

سعید حاجب گوید: شبانه از دیوار منزل امام علیه‏السلام بالا رفتم و در آن تاریکی ندانستم چگونه فرود آیم، ناگهان متوجه شدم که حضرت مرا با اسم صدا کرد و فرمود: صبر کن تا برایت چراغ بیاورم.

 سپس شمعی را روشن نمود و برایم آورد. و من به راحتی از دیوار پائین آمدم؛ و چون وارد بر حضرت شدم، دیدم که لباسی پشمین بر تن کرده و کلاهی بر سر نهاده و روی جانمازی از حصیر رو به قبله نشسته است.

هنگامی که چشمش به من افتاد، فرمود: مانعی نیست، برو تمام اتاق‏ها را جستجو کن.

سعید گوید: تمام اتاق‏ها و نیز وسائل حضرت را مورد بررسی قرار دادم و فقط دو کیسه - که یکی از آن‏ها به وسیله مهر و انگشتر مادر متوکل ممهور شده بود - یافتم.

بعد از آن که همه جا را جستجو کردم و خدمت حضرت بازگشتم، فرمود: ای سعید! اطراف و زیر جانماز و همه جا را به خوبی جستجو بکن.

پس چون جانماز را برداشتم، شمشیری در قلاف نهاده بود که آن را نیز به همراه دیگر اموال برداشتم و نزد متوکل آوردم.

همین که متوکل چشمش بر آن دو کیسه و مهر مادرش افتاد، از مادر توضیح خواست که این‏ها چیست؟

 مادرش در پاسخ گفت: زمانی که مریض شده بودی، این‏ها را برای شفای تو، نذر آن حضرت کردم؛ و چون سلامتی خود را باز یافتی، آن‏ها را برایش ارسال داشتم.

پس متوکل دستور داد تا کیسه‏ای دیگر ضمیمه‏ی آن‏ها شود و با تمامی آنچه آورده بودیم، برای امام هادی علیه‏السلام ارجاع و تحویل آن حضرت گردید.

سعید افزود: چون خدمت حضرت هادی علیه‏السلام بازگشتم، ضمن عذرخواهی و پوزش از جسارتی که کرده بودم، اموال را تحویل ایشان دادم.

سپس حضرت فرمود: ظالمین جزای ستم های خود را به زودی خواهند دید.

🏴📕 مراجع:
  اصول کافی: ج 1، ص 499، ح 6، الخرایج و الجرایح: ج 2، ص 276، ح 8، اثبات الهداة: ج 3، ص 380، ح 49، اعلام الوری طبرسی: ج 2، ص 119، مناقب بن شهرآشوب: ج 4، ص 415، بحارالأنوار: ج 50، ص 198، ح 10.